Ten nove anos. O seu nome é Mariña, pero no cole chámana Vozdevieja. Este verán en Sevilla, o primeiro despois da Expo do 92, é tan longo e tan seco que ela non sabe se chorar ou rir. Se quere que todo cambie ou que todo siga igual. Porque aínda xoga con bonecas Chabel pero xa mira revistas para adultos. Porque a súa nai está enferma e ela xa se imaxina nun convento rodeada de huerfanitas. Porque todo o mundo, tamén o seu pai, insiste en desaparecer. Porque o seu mellor amiga é a súa avoa, quen lle guisa, peitéaa, déixase cortar esas uñas como alacranes, cóntalle o seu amor por Felipe González, dille tranquila, ensínalle novos tacos, cóselle vestidos de flores. Logo sae e eses vestidos moléstanlle tanto coma se fosen de lixa. E aínda así, Mariña sempre ten fame: de vida, e de filetes empanados