En plena febre polos oitomiles e as cimas do mundo, o viaxeiro guipuscoano Josu Iztueta enrolou a un grupo de expedicionarios para percorrer durante nove meses as depresións xeográficas máis profundas da Terra. «Nunca tomei unha decisión tan rápida, tan clara, tan feliz», lembra o autor deste libro, Ander Izagirre, vinte anos despois de participar na expedición Pangea.
Izagirre viaxou con este grupo polo Val da Morte, en América do Norte; o lago Eyre, en Australia; a Lagoa do Carbón, en América do Sur; o mar Caspio, en Europa; o mar Morto, en Asia; e o lago Assal, en África. Algúns son territorios enigmáticos, ás veces hostís, pero en todos eles Izagirre atopa voces e vidas: pastores, mestras, pescadores, mineiros, refuxiados, emigrantes, nómades, militares, monxas, ministros, autoestopistas, mafiosos, camioneiros. Porque esa é a gran vantaxe de visitar os puntos máis baixos e non os cumes: nas depresións vive xente. E son as historias da xente as que dan esa pequena sacudida eléctrica que todo boa viaxe necesita.
Os sotos do mundo posúe a emoción e o asombro do neno que imaxina viaxes mentres percorre un atlas co dedo, a tensión narrativa do contador de historias xunto á fogueira e a mirada empática do xornalista que sabe que ningunha paisaxe está completo sen a historia das persoas que o habitan.
Os sotos do mundo é unha viaxe feliz de depresión en depresión.